Chagrijnig…

“Moarns let, de hiele dei nei de kloaten!”, zo leek deze vos, met een tikkie chagrijn in z’n uitdrukking, vanmorgen te denken toen we hem tegenkwamen in de Oostvaardersplassen.

Het was inmiddels rond een uur of 12 en hij liep wat doelloos door het koude en natte struweel op zoek naar zijn ontbijt, iets op 4 pootjes of met vleugeltjes…het was hem om het even. Het had wat hem betreft zelfs al dood mogen zijn….

Maar het nieuwe jaar is nog maar een maand oud en de goede voornemens zijn nog niet vergeten, dus de modderige voetpaden in het drassige natuurgebied waren inmiddels vergeven van de wandelende families. Veelal drie generaties in ganzenpas achter elkaar, de luidruchtige jongste aanwas voorop. Met als gevolg dat alles met oren allang was verdwenen voordat de vos ook maar een kans had om zijn maag te vullen.

Chagrijnig keek hij even onze kant op, alsof het geluid van onze camera’s zijn ontbijt op de vlucht zou jagen. “Was het maar waar” bitste ik hem toe. Ik was tenslotte om 6.15 uur opgestaan en had in zes uur tijd precies tien foto’s geschoten, waarvan het merendeel zo de digitale prullenbak in kon. In feite was de foto van deze chagrijnige vos aan het eind van de dag het enige wat overbleef. Dus als er iemand aanleiding had om chagrijnig rond te lopen….precies.

De vos leek me te begrijpen, draaide zich om en liep weg. Hij keek nog één keer om, stak zijn staart even in de lucht alsof het zijn middelvinger was en verdween uit zicht. Als ik kleiner zou zijn dan hij, was ik hem op dat moment niet graag tegengekomen….

Inmiddels zit ik met een drankje op de bank en vraag ik mij af hoe Reinaert het er vanmiddag vanaf heeft gebracht…. Wel goed neem ik aan, hij heeft tenslotte een naam hoog te houden.