Tegenstrijdig…

‘Ik ben geen lezer’ kan ik met enige zelfkennis wel zeggen. En mensen die mij kennen zullen dit zonder aarzelen bevestigen. Je ziet mij zelden met een boek in de handen op de bank, de inmiddels steeds vaker gebruikte leesbril op de neus, in gedachten ver weg van de dagelijkse beslommeringen. Het overgrote deel van de boeken lijkt dan ook niet aan mij besteed. Dat wil zeggen, ik kan mij er niet toe zetten om de tijd te nemen om ze te lezen, dus eigenlijk wéét ik niet of ze aan mij besteed zijn. Misschien zouden ze mijn leven enorm verrijken, mijn inzichten verdiepen of mij gewoon momenten van plezier en ontspanning bieden.

De mensen die ik ken en die wel lezen, zijn bijna zonder uitzondering blij dat ze zichzelf de tijd gunnen om zich mee te laten voeren in de vaak fabuleuze werelden die schrijvers weten te creëren. Of gewoon hun kennis weten te vergroten door de meer beschrijvende boeken te verslinden. ‘Wat houdt mij tegen om hierin te delen, doe ik mijzelf daarmee tekort?’ zit ik mezelf af te vragen. Is het iets fysieks of is het meer psychisch? Zit er gewoon teveel onrust in mijn hoofd waardoor ik mij de tijd niet gun? Of ben ik gewoon toe aan vakantie?

Ik weet het niet, ga er nog eens over na denken. Maar waarom stel ik mij juist nu die vraag? Vanmorgen zat ik te kijken op het NPO Cultura kanaal naar een programma waarin boekenschrijvers worden geïnterviewd, iets wat ik wel vaker doe. Het gekke is dat dat me dan weer wel boeit, heerlijk om te luisteren naar de manier waarop schrijvers in staat zijn te vertellen wat hen heeft gedreven tot de creatie van hun boek. En inspirerend ook, wat hoewel ik nauwelijks lees vind ik het wel leuk om te schrijven. Niet dat ik mijzelf een schrijver voel, maar daar zit wel een stille wens. Ik zou nog wel eens een boek willen schrijven. En daarmee iets achterlaten waar anderen plezier aan kunnen beleven.

Is dat een hunkering naar een eeuwig leven? Ben ik bang om vergeten te worden of is het een bewijsdrang die voortkomt uit een stukje onzekerheid? Is dat misschien ook de reden dat ik deze gedachten deel in een blog? Is dat überhaupt de reden dat ik met enige regelmaat een korte bespiegeling in een blog stop en die openstel voor wie het maar wil lezen? Probeer ik zo een tegenwicht te bieden aan mijn van nature introverte en bescheiden basishouding en is het voor mij een relatief veilige manier om iets van mezelf bloot te geven? Of komt deze geldingsdrang voort uit een voor mij wezensvreemde, maar toch door sommigen aan mij toegedichte vorm van arrogantie? Daar ga ik nog eens even op broeden.

Uit de statistieken die achter het blogprogramma verstopt zitten weet ik dat ik maar een héél bescheiden lezerspubliek heb, dus ‘wereldberoemd’ zal ik er zeker niet door worden. Maar het is een begin en ik beleef er plezier aan. Waar het toe leidt zal de toekomst uitwijzen, misschien komt er ooit nog een boek. Wel jammer dat we steeds meer op e-books over gaan, zou zo graag nog eens bij iemand in de boekenkast willen ‘prijken’. Best wel een tegenstrijdige wens voor iemand die ‘geen lezer’ is .